Σήμερα έχουν χορτάσει τα αφτιά μας να ακούμε λάστιχα 245/18/35 σε αυτοκίνητα που κατά βάση είναι οικογενειακά μικρομεσαία ή μεσαία και απλά φοράνε ένα ισχυρό μοτέρ. Τέτοιες διαστάσεις ήταν ανήκουστες ακόμη και σε υπεραυτοκίνητα όχι πολλά χρόνια πριν.
Μπορεί να αρέσουν, μπορεί να προσελκύουν το μάτι, μπορεί να φέρνουν τις πωλήσεις, όμως δεν είναι τσάμπα. Και μπορεί αυτό να μην φαίνεται στην αγορά, φαίνεται όμως στη χρήση.
Το φαρδύ πέλμα αυξάνει την πρόσφυση, αυξάνει όμως και την τριβή. Που με τη σειρά της αυξάνει την αντίσταση στην κύλιση. Πράγμα που μεταφράζεται σε απαίτηση για περισσότερη ισχύ, μόνο και μόνο για να τσουλάς! Η κατανάλωση αυξάνεται ραγδαία. Ακόμη χειρότερα, το φάρδος του ελαστικού επηρεάζει και την αεροδυναμική, αυξάνοντας την μετωπική επιφάνεια του αυτοκινήτου. Ακούγεται αμελητέο, όμως μετά τα 90 χλμ/ώρα η διαφορά γίνεται σημαντικότατη. Που σημαίνει περισσότερη κατανάλωση.
Και αυτό χωρίς να συζητήσουμε το γεγονός ότι λάστιχα σε τέτοιες διαστάσεις θα είναι μάλλον σπορ, ούτε καν τούρινγκ, και σίγουρα όχι μειωμένης κατανάλωσης. Οι 17άρες και το 225 που σας έκανε εντύπωση στην έκθεση μπορεί να αυξάνουν την κατανάλωση μέχρι και 20% σε σχέση με ένα λάστιχο τελείως διαφορετικής διάστασης. Το μάρκετινγκ κέρδισε. Εμείς χάσαμε.
Και αυτό πριν καν δούμε το λογαριασμό στο βουλκανιζατέρ όταν έρθει η στιγμή της αλλαγής. Γιατί σε τέτοιες διαστάσεις ακόμη και η πιο οικονομική μάρκα ξεφεύγει πολύ από τα 100 ευρώ το λάστιχο. Σε συνδυασμό, και πάλι, με τα σπορ χαρακτηριστικά (λόγω μάρκετινγκ, όχι επιδόσεων) και τον υπερυψηλό δείκτη ταχύτητας (260 χλμ./ώρα σε μικρομεσαίο με 140 ίππους), η τιμή μιας αλλαγής ελαστικών μπορεί να φτάσει και τα 800 ευρώ. Τι κάνουμε;
