Μήπως βλέπουμε τα αυτοκίνητα όπως τις ομάδες μας στο ποδόσφαιρο; Μήπως με το που τα αγοράζουμε βάζουμε στόχο να μην πούμε τίποτα κακό γι αυτά ακόμη και αν μας αλλάζουν τα φώτα στα προβλήματα;
Υπάρχουν δύο κατηγορίες αγοραστών. Αυτοί που δυσκολεύονται να παραδεχθούν ότι κάτι δεν πάει καλά, κι αυτοί που γκρινιάζουν με το παραμικρό. Ποιος είναι όμως ο καλύτερος για συμβουλές; Αυτός που τα κρύβει ή αυτός που κάνει το κουνούπι ελέφαντα;
Βλέπεις το αυτοκίνητο για πολύ κόσμο εκτός από μεταφορικό μέσο είναι και χόμπι. Και έτσι χτίζονται «έρωτες», χτίζονται «αγάπες» που σημαίνει πως αργά ή γρήγορα χτίζονται και «πάθη». Και αυτό σημαίνει πως από αγοραστής ή «λάτρης» γίνεσαι απλά οπαδός και εθελοτυφλείς.
Κάνει το αυτοκίνητο «νούμερα» και θέλει συνεργείο κάθε τόσο; Δεν είναι τίποτα, ψιλοπράγματα, λες, και καταλήγεις πως είσαι κι εσύ λίγο περίεργος. Σε έχει αφήσει στο δρόμο δύο φορές, τη μία πάνω σε προσπέρασμα; Φταίει η βενζίνη, ο κόντρα αέρας, το φορτηγό που κόρναρε και δεν ξέρω γω τι άλλη δικαιολογία. Και τελικά στην ερώτηση «πως σου βγήκε», παρότι σε έχει πρήξει, απαντάς «μια χαρά, ούτε λάμπα δεν έχει κάψει».
Δεν είναι περίεργο. Το κάνει πολύς κόσμος, είτε γιατί ντρέπεται, είτε γιατί δεν θέλει να παραδεχτεί ότι το καμάρι του και το αντικείμενο της εκτεταμένης του έρευνας και γνώσης τον «πούλησε» και βγήκε σκάρτο.
Στον άλλο αντίποδα βέβαια είναι και οι υπερβολικοί. Που δεν συγχωρούν ότι στο κάτω κάτω μια τόσο πολύπλοκη κατασκευή μπορεί να κάψει και μία ασφάλεια μία στο τόσο. Και αμέσως βγαίνουν και βρίζουν θεούς και δαίμονες και λένε σε όλους «μην πάρεις ποτέ τέτοιο ρημάδι». Αν είναι και λίγο ακριβό το αυτοκίνητο, ακόμη χειρότερα.
Εσείς λοιπόν σε ποιους ανήκετε; Μήπως διστάζετε να πείτε όλη την αλήθεια για το καμάρι σας; Μήπως η μάρκα σας έχει γίνει σαν την ομάδα σας και δεν σηκώνετε ούτε μύγα στο σπαθί σας; Και τελικά αν είστε έτσι, πως θα μάθουν οι γύρω σας να μην την πατήσουν κι αυτοί; Τα λέτε;
